Poleńmy się razem!

Ostatnio dowiedziałam się, że ulubionym sposobem spędzania czasu naszych dzieci z nami to: zabawa klockami Lego, spacery z psem i wspólne wyprawy na kawę i lody. Okazało się, że cudowanie i wymyślanie edukacyjnych zabaw, zabieranie dzieci w „specjalne” miejsca oraz inne kosztowne sposoby zabawiania naszych pociech tak naprawdę nie są wg nich czymś atrakcyjnym i pożądanym.
Wydaje mi się czasem, że narzucany w obecnym świecie wzór „właściwego” rodzicielstwa sprowadzony jest przede wszystkim do zapewnienia dziecku odpowiedniego startu w dalsze życie (czytaj: wybranie mu szkoły z bardzo dobrymi wynikami z testów), kupowania modnych ubrań we „właściwych” sklepach, podstawiania mu pod nos wciąż coraz nowszych i „lepszych” zabawek edukacyjnych. W codziennym pędzie brakuje już czasu na zwykłe bycie ze sobą, bo trzeba odebrać dziecko ze szkoły i zawieźć na zajęcia (baletu, tenisa, jazdy konnej, karate, angielskiego, francuskiego – właściwe podkreślić). Potem szybko do domu, bo przecież lekcje nieodrobione. Nie ma nudy – nuda jest zabroniona. Stymulacja, edukacja, wzmacnianie, rozwijanie, zajęcia dodatkowe… Wpadamy razem z naszymi pociechami w ten kołowrotek, a może to raczej one razem z nami – trochę z obawy, żeby nie były „gorsze” w porównaniu z rówieśnikami, których rodzice mają już w pełni zaplanowaną przyszłość dla swego potomka. A gdzie czas na kreatywność dziecka? Gdzie przestrzeń na jego pomysły i jego plany życiowe?

Może warto czasem „odpuścić”? Pozwolić im na „dawne” dziecięce zabawy, nie zawsze edukacyjne w dzisiejszym rozumieniu? Może warto dać im więcej wolności?

Mówimy często, że potrzebujemy tzw. świętego spokoju – a może nasze dzieci też tego potrzebują? :)

Foto by Beatrice Heydiri