Przyjaciele...

To takie smutne, kiedy okazuje się, że ktoś kto mówił, że jest Twoim przyjacielem, ba nawet „bratem/siostrą” przestaje się Tobą interesować, nie dzwoni, nie pisze, a nawet czasem udaje, że nie widzi… Zawsze zastanawiało mnie, jak to jest, że tak łatwo można o kimś zapomnieć, tak łatwo „wyrzucić” go ze swojego życia. Liczą się już inni, nowi, ciekawsi, a my lądujemy na „śmietniku” – jak zepsuta/nudna, niepotrzebna zabawka.
Są tacy ludzie, którzy uwielbiają manipulować innymi i dopóki poddajesz się tej manipulacji – często o tym nie wiedząc – jesteś „cacy”. Kiedy podniesiesz głowę i powiesz – dosyć, chcę relacji opartej na „zdrowych” zasadach - to jest koniec – chociaż przepraszam – czasem jeszcze dostaniesz po głowie, za to, że się zorientowałeś w czym rzecz. Kolejnym etapem jest odrzucenie – jesteś „odpadem”, który do niczego już nie jest potrzebny, bo przecież nie da się już nim rozporządzać (czytaj: manipulować).
Są jeszcze inni, którzy uznają, że są nieomylni i wszechwiedzący. Tych musisz się słuchać, jak uczeń w szkole. Musisz odrabiać „zadane prace domowe”, musisz myśleć i mówić tak jak oni.
Jestem już zmęczona takimi „przyjaźniami” i zadaję sobie pytanie – czy nie można tak po prostu, zwyczajnie i z szacunkiem podejść do drugiego człowieka??