Na tapczanie siedzi leń...

… nic nie robi cały dzień. Chciałabym móc nic nie robić tak jak ten leń z wiersza Brzechwy. Niestety mimo iż chęci na działanie brak, możliwości do szczególnego leniuchowania również nie ma. Może to „zemsta” ostatnich dwóch tygodni, kiedy to podczas nieobecności dzieci w domu - zamiast lenić się na maksa, wylegiwać na kocyku w cieniu na trawce, zaczytywać w książkach - szaleliśmy z remontem. Pomalowaliśmy pokój u mojej babci, dodaliśmy ścianom zielonego i niebieskiego koloru w naszym salonie. Jak dorwałam się do farb to już od dawna „zagrożone” – szafa i lustro padły łupem mojego szaleństwa malarskiego. Mój mąż wykonał dla mnie piękne, maleńkie biureczko, na którym mam wreszcie swój kącik do pracy i do pisania. I niby wszystko pięknie i bardzo jestem szczęśliwa, że moja niebiesko-zielona pasja otacza mnie ze wszystkich stron swoim pozytywnym przesłaniem… Jednak coś we mnie krzyczy, że jestem zmęczona – a wakacje przecież za moment skończą się. Skończą się upały – rodem z toskańskiego klimatu. Skończą się późne, pełne słońca pobudki o 8 rano. Wpadniemy znowu w kołowrót szkoły i pracy. Zawożenia i odbierania. Lekcji, uwag w dzienniczku, wieczorów spędzanych pracowicie przed ekranem komputera.

Nie pozostaje więc nic innego jak korzystać z tych ostatnich dni – lenić się z dziećmi, oglądać filmy zajadając popcorn. Nacieszyć wzrok latającymi jeszcze motylkami. Zapamiętać zapach kwitnących polnych kwiatów i uczucie prażących w twarz słonecznych promieni. Robić wszystko tak, jakby nie był to obowiązek, a sielankowa przyjemność…